Fransa’da yeniden başlamak: Bazı Ukraynalı aileler yeni hayatlarını nasıl kucaklamaya çalışıyor?

Alona Toftul ve ailesi için, Ukrayna’nın Kiev kentinin varoşlarındaki eski yaşamlarından geriye kalanların çoğu telefonunda kayıtlı.

Çocuklarının bazı eski videolarına göz attı – Agata, 14, piyano sınıfında, Arkhip, 11, mutfağında gitarıyla, parmakları zar zor en yüksek tellere ulaşıyordu.

“Kaçtığımızda Arkhip’in gitarını getirmedik” dedi. “Pek öncelikli bagaj değildi. Küçük sırt çantalarında taşıyabileceklerimizle ayrıldık.”

Toftul’ların evi, Rus askerlerinin savaşın başlangıcında sivillere işkence yapmak ve onları katletmekle suçlandığı Bucha köyünden sadece altı mil uzaktaydı.

Toftullar Ukraynalıdır, ancak etnik Ruslardır, bu nedenle ana dilleri Rusçadır. Savaşın başlangıcında gördüklerinden bahsetmiyorlar, ancak Alona Toftul’un kocası Andrei Toftul, gittikleri zaman gittikleri için şanslı olduklarını söyledi. Ve bir noktada ısrarcı: Asla geri dönmeyecekler.

“Her şeyi çaldılar ve hatta bazı evleri mayınlarla bubi tuzağına düşürdüler.”

“Evimiz hala ayakta ama içinde hiçbir şey yok. Ruslar geldiğinde bütün evler terk edilmişti” dedi. “Her şeyi çaldılar ve hatta bazı evleri mayınlarla bubi tuzağına düşürdüler.”

Milyonlarca Ukraynalı ülkelerinden kaçtı Rusya’nın geçen yılki geniş çaplı işgalinden sonra. Birçoğu geri dönerken, bazıları dönemez veya dönmez. Yeni yerlerde yeniden başlıyorlar ve yeni zorluklarla yüzleşiyorlar.

Toftuls, nüfusu 2.000’in altında olan Fransa’nın Cazilhac kentinde sona erdi.

Savaş çıktığında, köyün belediye başkanı Toni Carvajal, yerel halktan evlerini mültecilere açmalarını istedi.

Carvajal, “Belediye meclisine ‘biz de üzerimize düşeni yapmalıyız’ dedim” dedi. “Çevre köylerden kıyafet, ilaç ve yiyecek toplamaya başladım. Zaten otobüs kullanma ehliyetim de vardı.”

Böylece, Carvajal bir hemşire, arkadaşı Jean-Francois Carrasco ve diğerlerini işe aldı ve ardından geçen yılın Mart ayında iki gün boyunca Polonya’ya giden bir otobüse bindi. Tam Toftul’lar ve diğer yüzlerce mülteci çaresiz ve sersemlemiş halde Ukrayna’dan sınırı geçerken içeri girdiler.

Carvajal gururla, “32 aileyi yanımızda getirdik,” dedi.

Bunların arasında bekar bir anne olan Elena Khairulina ve genç oğlu da vardı.

Khairulina, “Savaş korkutucu ama özellikle oğlum için endişelendim” dedi. “Ve genç bir anne olarak, Rusların elinde genç kadınlara neler olduğunu hepimiz biliyoruz.”

Khairulina, Rus işgali altındaki bölgelerde bir savaş silahı olarak tecavüzden bahsediyordu. Birleşmiş Milletler, Ocak ayına kadar Rus askerleri tarafından gerçekleştirilen düzinelerce cinsel saldırı vakasını belgeledi. İnsan hakları sivil toplum kuruluşları aslında bu sayıyı çok daha yukarılara çıkardı.

Khairulina, vahşetin günlük bir olay olduğu bir şehrin hemen yanındaki küçük bir köyden geliyor: Bakhmut, Rusya’nın aylardır on binlerce askeri pahasına bile almaya çalıştığı bir şehir.

Toftul’lar gibi Khairulina da asla geri dönmeyeceğini söyledi. Artık bir otelde çalışıyor ve Fransızca öğreniyor.

Ayrıca belediye başkanının Polonya gezisi sırasında tanıştığı arkadaşı Carrasco ile de şimdi bir ilişkisi var.

Dil becerileri hakkında “Her geçen gün daha da iyiye gidiyor” dedi.

Khairulina şimdi ve burada olmaktan memnun görünüyor. Ama hala endişelenecek çok şeyi var. Oğlu, isteği dışında Ukrayna’ya yeni döndü. Fransa’ya sonsuza dek dönmeden önce liseyi kendi dili olan Rusça’da bitirmek istediğini söyledi.

“Sorun değil,” dedi ağlamaya başlayarak. “Oğlum için korkuyorum”

Toftul ailesi de bölünmüş durumda. Ve yalnız değiller. Geçen yıl Cazilhac’a gelen 32 aileden 29’u risklere rağmen evlerine döndü.

Andrei Toftul, karısı manikür yapmayı öğrenirken, kasaba için bir tamirci olarak bir iş buldu – resim yapmak, sıhhi tesisatı tamir etmek ve diğer garip işler.

Ve Toftul çocukları yeni hayatlarına uyum sağlamaya başlıyor.

Artık güvendeler, dedi Alona Toftul. Ve artık uçak sesine eğilmiyorlar.

Bir sonraki hedefinin hayatı olabildiğince normal hissettirmek olduğunu sözlerine ekledi ve evden yanlarında kendi enstrümanları olmasa bile onları yerel müzik okulundaki derslere kaydetmeyi planladığını söyledi.

Ancak Andrei Toftul’un ailesi, devam eden çatışmalara rağmen ülkelerini terk etmeyi reddediyor.

Andrei Toftul, “Babam ülkesinde ölmek istiyor” dedi. “Onu anladım. Sahip oldukları şey için hayatı boyunca çok çalıştı. Her şeyi öylece geride bırakamaz.”

İlgili: Ukraynalı mülteciler Romanya’da kendi okullarını kuruyor